PEDAGOG SZKOLNY

Pedagog to nie strażnik ani policjant, którego należy się obawiać, to osoba życzliwa uczniom, przyjaciel i rzecznik ich praw, do którego można się zwrócić o pomoc, wsparcie lub po gotowe rozwiązania trudnych problemów...

JAK ROZMAWIAĆ Z NASTOLATKIEM? MATERIAŁY DLA RODZICÓW

Rozmowa z nastolatkiem, nawet jeśli dotyczy najbanalniejszego tematu pod słońcem, przypomina pole minowe. Nigdy nie wiadomo, czy nasze dobre intencje nie wywołają nieprzewidzianej reakcji. Jednak, choć bywają sporym wyzwaniem, to właśnie rozmowy są niezbędne, żeby przejść przez trudny czas dojrzewania, budować relacje z dorastającym człowiekiem i dawać mu wsparcie w niełatwych chwilach. Rozmowy z nastolatkami są więc tym polem minowym, na które my rodzice musimy wkroczyć, bo taka jest nasza misja.

Nie zaczynaj od „Musimy porozmawiać”

Ani nawet od „Pogadajmy”. Taki wstęp dla nastolatka oznacza zwykle: „Oho, będzie kazanie”, „Znów się będzie czepiać”, „Znowu coś zrobiłem źle”. Cała masa podejrzliwych myśli, które powodują, że nastolatek zamyka się w sobie i na wszelki wypadek przyjmuje pełną rezerwy i nieufności postawę obronną. I właściwie jest po rozmowie. Lepiej więc zacząć bez wstępów, wykorzystując chwile, które w naturalny sposób ze sobą spędzamy – kiedy jedziemy w samochodzie, wspólnie przygotowujemy posiłek, czy razem składamy wyprane skarpetki.

Ważne też, żeby rozmowy dotyczyły różnych spraw, niekoniecznie tych Bardzo Ważnych. Rozmawiajmy po prostu, o wszystkim, niech rozmowa będzie naturalnym elementem naszego wspólnego bycia. I opowiadajmy też o sobie. Łatwiej jest zaufać komuś, kto dzieli się swoimi przeżyciami i myślami, niż temu, kto tylko wypytuje.

Zadawaj pytania zamiast prawić kazania

Starając się jak najlepiej przygotować dzieci do życia często zasypujemy je radami. Mówimy im jak mają się zachowywać, co robić, jak rozwiązywać problemy. Zrób to, nie rób tego, musisz, powinieneś. Nastolatki słysząc kolejne rodzicielskie instrukcje, oporują. Nie chcą naszych rad, ale potrzebują naszego zainteresowania. Zamiast „weź się za matematykę, bo nie zaliczysz testu” lepiej zapytajmy „Jak ci idzie z matmą?”. Tylko nie róbmy przesłuchania i zwróćmy uwagę, żeby pytanie nie brzmiało jak kontrola. Pytajmy życzliwie i z zainteresowaniem. I nie tylko o sprawy szkolne. Pytajmy o to, co myślą, jakie mają zdanie w różnych sprawach, co ciekawego czytają…

Rodzice wiele uwagi poświęcają zachowaniom dzieci i wiele wysiłku wkładają w korygowanie tych zachowań. Często umyka nam to, co jest powodem tych zachowań, dlaczego dzieci postępują w określony sposób, jak się czują, co je martwi, boli, dotyka, stresuje. Jednym z częstych poważnych grzechów rodzicielskich jest zawstydzanie dzieci i wzbudzanie w nich poczucia winy.

Zrozumienie i empatia

Kiedy młody człowiek zrobi jakieś głupstwo, coś zawali, popełni błąd, czy ma kłopoty, rodzice często reagują w stylu „A nie mówiłem?!”, albo „Coś ty najlepszego narobił?!”. Po czym szybko szukamy narzędzi, żeby skorygować zachowanie młodego człowieka. Wprowadzamy kary, sankcje, albo perorujemy „na przyszłość zrób tak”, „staraj się bardziej”. To trudne, ale ważne, żeby powstrzymać się od takich reakcji i komentarzy. Dziecko w tarapatach i tak czuje się fatalnie – ma poczucie winy, boi się, jest niepewne i zawstydzone.

Dziecko, które zachowuje się w niepokojący nas sposób, zachowuje się tak z jakiegoś powodu. Nasza rola w takiej sytuacji to zrozumieć i nazwać jego uczucia, okazać wsparcie i poznać prawdziwe powody. „Zawaliłeś sprawdzian? Pewnie nie jest ci lekko” (zamiast: „Mówiłem, żebyś się więcej uczył!”). „Zawiodła cię przyjaciółka? To musi bardzo boleć, ufałaś jej” (zamiast: „Mówiłam, że ta Karolina to nie towarzystwo dla ciebie!”). Kiepski wynik sprawdzianu może być efektem nie braku odpowiedzialności, tylko stresu, albo tego, że coś ważnego zajmuje myśli nastolatka i nie pozwala skupić się na nauce. A to, że córka związała się z niezbyt godnym zaufania towarzystwem może oznaczać, że walczy o pozycję w grupie, albo że czuje się osamotniona w klasie. Okazanie zrozumienia może być początkiem dobrej rozmowy, a przede wszystkim buduje zaufanie.

Jeśli masz inne zdanie, zastosuj podejście „twoje-moje-nasze”

W każdej rodzinie zdarzają się konflikty i różnice zdań. To, jak sobie z nimi radzimy nie tylko ma wpływ na wzajemne relacje w rodzinie, ale też uczy dzieci sposobów rozwiązywania spornych sytuacji. Istnieje tzw. zasada „twoje-moje-nasze”:

słucham tego, co mówisz i rozumiem twój punkt widzenia, nawet jeśli się z tym nie zgadzam,
przedstawiam ci mój punkt widzenia (z perspektywy rodzica),
wspólnie szukamy (naszego) rozwiązania.

Wysłuchanie nastolatka jest ważne z kilku powodów: buduje przestrzeń do rozmowy, zachęca do niej, buduje zaufanie, jest komunikatem, że to, co mówi ma znaczenie i jest dla nas ważne, jest okazaniem szacunku. Wszystko to, co nastolatek zobaczy w naszej postawie wobec niego, będzie dla niego wzorcem do budowania jego postawy wobec nas. Jeśli chcemy, by nasze dziecko nas słuchało, sami musimy go słuchać, jeśli liczymy na szacunek i zaufanie – szanujmy i ufajmy.

Przeproś, jeśli dasz plamę

Nie da się być idealnym rodzicem. Nie jesteśmy ani nieomylni, ani w stu procentach opanowani. Bywa, że poniosą nas emocje, zdarza się, że powiemy o kilka słów za dużo. Popełniamy czasem błędy i mylimy się. A kiedy tak się zdarzy, nie zwlekajmy z przeprosinami. „Przepraszam” łagodzi konflikty, leczy emocjonalne rany, a także pokazuje dzieciom, że nie ma ludzi idealnych i że one też mają prawo do popełniania błędów.

5 przykazań dla rodziców

Żeby dzieci (szczególnie te nastoletnie) chciały z nami rozmawiać i żeby rozmowy budowały więź, a nie osłabiały ją, my dorośli musimy pamiętać, że rozmowa możliwa jest wtedy, kiedy jej uczestnicy mają równe prawa. A więc zanim wygłosisz swoje sądy, pamiętaj:

nie zawstydzaj
nie wzbudzaj poczucia winy
wysłuchaj
okaż szczere zainteresowanie
staraj się zrozumieć

Życzę powodzenia

ZASADY BEZPIECZNEGO INTERNETU. MATERIAŁY DLA UCZNIA

Internet może dać nam wiele dobrego - jeśli umiemy się nim posłużyć. Niezależnie od swojego wieku należy pamiętać, że w Sieci nie jesteśmy anonimowi. Wszystko co piszemy i publikujemy zostaje w niej na długi czas. Dlatego umieszczane informacje powinny być przez nas przemyślane. Komentarze, które pozostawiamy na odwiedzanych stronach, powinny dobrze o nas świadczyć. Tak jak w życiu codziennym - odnośmy się do innych z szacunkiem, bez wyzwisk czy zastraszania. Mając świadomość, że to właśnie my tworzymy Internet pamiętajmy, jakim chcielibyśmy go zastać i dbajmy o wspólne bezpieczeństwo w cyberprzestrzeni.

Poznaj zasady bezpiecznego Internetu

Zabezpiecz swój sprzęt – komputer, telefon, tablet.
Zainstaluj antywirus, pamiętaj o aktualizacjach, nie klikaj w nieznane linki i nie pobieraj nieznanych załączników.
Dbaj o swoją prywatność.
Skonfiguruj ustawienia prywatności. Nikomu nie udostępniaj swoich danych.
Szanuj siebie.
Dbaj o swój pozytywny wizerunek w Sieci.
Szanuj innych.
Nie obrażaj, nie wyzywaj, nie hejtuj.
Szanuj swój czas.
Zachowuj umiar w spędzaniu czasu w Sieci.
Bądź krytyczny.
Nie wszystkie informacje dostępne w Internecie są prawdziwe.
Pomyśl, zanim wrzucisz.
To, co wrzucisz do Sieci, zostaje tam na zawsze.
Korzystaj z możliwości, jakie daje Internet.
Zastanów się, jak możesz wykorzystać jego potencjał.
Przestrzegaj prawa.
Pamiętaj, że regulacje prawne obowiązują również w Internecie.
Pamiętaj, że z każdej sytuacji jest wyjście.
W sytuacji zagrożenia on-line poproś o pomoc zaufaną osobę dorosłą. Możesz też zadzwonić pod bezpłatny numer 116 111 (telefon zaufania dla dzieci i młodzieży).

W artykule wykorzystano:
https://wprewencji.policja.waw.pl/wp/aktualnosci/54734,Dzien-Bezpiecznego-Internetu-2015.html

Dlaczego i jak rozmawiać z dzieckiem o koronawirusie?

Rozmawiając z dzieckiem, należy starać się używać prostego języka, który będzie dla niego zrozumiały.

Dzieci to mali obywatele, którzy nie wszystko rozumieją, ale widzą i odczuwają zmiany, jakie ostatnio nastały w ich codzienności. Dzieci w wieku przedszkolnym
i szkolnym z dnia na dzień przestały uczęszczać na zajęcia. W ciągu dnia nie mogą wychodzić na podwórko, by pobawić się z rówieśnikami. Wyjście na lody z rodzicami
lub do kina również nie wchodzi w grę. Jak w klarowny sposób wyjaśnić pociechom obecnie zmiany? Jak rozmawiać z dzieckiem o koronawirusie i odpowiadać na zadawane przez nie pytania?

Każdy człowiek jest inny. Ta zasada dotyczy również dzieci, które nie wszystko rozumieją, ale są świetnymi obserwatorami. Bezsprzecznie są w stanie dostrzec wiele istotnych zmian jakie zaszły w ich, dotąd, schematycznej codzienności. Przede wszystkim nie muszą chodzić do przedszkola, a kontakt z rówieśnikami jest znacznie ograniczony. Wielu rodziców pozostaje w domu, podczas gdy wcześniej codziennie wychodzili do pracy. Istotną zmianą jest również, być może, sposób porozumiewania się rodziców. Widzą, że rodzice zdecydowanie częściej myją ręce, a do sklepu udają się w ochronnych, lateksowych rękawiczkach na dłoniach. Rozmowy mamy i taty dotyczą stale przybywającej liczby osób zakażonych na koronawirusa, a w telewizji oglądają przede wszystkim kanały z najświeższymi informacjami.

Niewątpliwie wielu Polaków odczuwa niepokój przed zakażeniem koronawirusem: martwią się o swoje dzieci, siebie samych oraz o swoich rodziców, którzy zaliczają się do grupy o najwyższym odsetku przypadków śmiertelnych. Ważne, aby tego lęku nie przekazać dzieciom, które widzą w rodzicach autorytet, a w ich ramionach bezpieczną przystań.

Koronawirus: jak dziecko może reagować na zmiany?

Rozmowa na temat koronawirusa to ważna lekcja, może przygotować dziecko

także na inne trudne sytuacje, które będą miały miejsce w ich późniejszym życiu.

Każde dziecko jest inne i w zupełnie inny sposób może zareagować na obecną sytuację. Z pewnością niektóre dzieci będą radosne i podekscytowane z powodu braku zajęć w szkole, czy przedszkolu. Ucieszą się, bo rodzice nie wychodzą do pracy i poświęcają im więcej czasu. Wrażliwe dzieci mogą odczuwać lęk i starach przed zmianami. To, że nie rozumieją i nie wiedzą, co się wokół nich dzieje może spowodować, że zamkną się w sobie. Jeszcze inne dzieci, mogą czuć się ukarane. Rodzice siedzą w domu, każą im często myć ręce żelem antybakteryjnym lub mydłem i przestrzegają przed dotykaniem twarzy. Zakaz wychodzenia na podwórko lub plac zabaw, który rodzice wprowadzają w dobrej wierze, dla dziecka może oznaczać karę. Przyczyna jej nie jest znana lub niezrozumiała.

Zamiana codziennej rutyny nie jest łatwa do zaakceptowania również dla najmłodszych. Dzieci z pewnością będą pytać, analizować i wysnuwać wnioski, które są adekwatne do ich wieku. Bez względu na osobowość i charakter, wiele dzieci odczuwa lęk, strach i niepewność w wyniku licznych zmian. Obowiązkiem rodziców jest zapewnienie poczucia bezpieczeństwa swoim dzieciom, oraz ochrony przed zakażeniem koronawirusem.

Rozmowa z dzieckiem o koronawirusie będzie wyglądała u każdego zupełnie inaczej. Po pierwsze dlatego, że dzieci w zupełnie inny sposób reagują na zaistniałe zmiany, po drugie zależy to od wieku dziecka i jego dotychczasowej wiedzy o świecie. Rodzice powinni obserwować nie tylko najnowsze doniesienia, ale i sposób zachowania się dziecka. Jeśli mniej się odzywa i jest smutne, warto zapytać, co się dzieje, co stanowi przyczynę odczuwania takich, a nie innych emocji i jak rodzic może pomóc mu sobie z nimi poradzić. Odpowiedź dziecka może być zaskakująco banalna: nie mogę spotkać się z koleżanką i pobawić. W takiej sytuacji warto wytłumaczyć dziecku, dlaczego nie może często wychodzić na dwór. Ważne, aby wskazać, że nie jest to jego wina, natomiast chęć zapewnienia bezpieczeństwa. Można zaproponować wspólne zabawy, wykonanie rozmowy telefonicznej z koleżanką lub wideo rozmowę za pomocą aplikacji do zdalnej komunikacji.

Rodzic powinien być przygotowany na trudne pytania, które mogą paść z ust dziecka. Czym jest koronawirus? Czy pociecha może się nim zarazić? Czy umrze z tego powodu? Czy babcia i dziadek umrą? To nie łatwe kwestie. Warto jednak spróbować nakreślić problem, jaki obecnie ma miejsce, aby dziecko nie czuło się zlekceważone, a jego uczucia bagatelizowane. Ilość przekazywanych informacji powinna być dostosowana do wieku. Mnożenie kolejnych trudnych terminów (epidemia, choroba zakaźna, kwarantanna) nie są dobrym pomysłem. By wyjaśnić takie pojęcia, dobre są porównania do znanych dziecku rzeczy i sytuacji. Do wyjaśnienia najmłodszym, czym jest koronawirus, można posłużyć się darmową książeczką pt. „Cześć. Jestem wirus – kuzyn grypy i przeziębienia. Nazywają mnie koronawirus” napisaną przez psycholog Manuelę Monina Cruz (wersja polska do pobrania na: mamyprojekt.pl, zakładka: koronawirus). W książeczce zawarte są najważniejsze informacje na temat SARS-CoV-2 wraz z kolorowymi ilustracjami i krótkimi zaleceniami odnośnie ochrony przed zakażeniem.

Podczas rozmowy należy być pewnym siebie, rzeczowym i szczerym. Nie można składać dzieciom obietnic, co do których spełnienia sami nie mamy pewności (np. to wszystko się zaraz skończy). Będąc kłębkiem nerwów rozmowa może odnieść odwrotny skutek niż zamierzony. Dziecko przejmie lęk, który odczuwa mama i tata. Jeśli rodzic nie zna odpowiedzi na pytanie, lepiej przyznać to dziecku podkreślając, że bez względu na okoliczności zadba o jego bezpieczeństwo najlepiej jak potrafi. Informacje można zawsze uzupełnić podczas kolejnej rozmowy. Zapewnienie dziecku poczucia bezpieczeństwa to także pokazanie, że emocje jakie ono odczuwa są normalne. Jednocześnie warto zadbać, by dziecko umiało sobie z nimi dobrze poradzić. Można polecić sposoby na radzenie sobie ze strachem, które stosujemy osobiście, pod warunkiem, że są odpowiednie do wieku dziecka, np. słuchanie muzyki, czytanie książek, lub częste rozmowy.

Zdecydowanie nie należy sugerować dziecku, że powinno się bać, odczuwać strach i lęk, jeżeli takie uczucia nie pojawiły się u dziecka. Motywowanie strachem do częstego mycia rąk lub niewychodzenia z domu nie jest wskazaną praktyką. Warto pokazać dziecku, że mimo zagrożenia, można normalnie funkcjonować, jednak zachowując pewne środki ostrożności. Są to higiena dłoni, unikanie kontaktu z osobami zakażonymi, co jest wytłumaczeniem, dlaczego nie należy często wychodzić z domu. Do działań profilaktycznych zalicza się kichanie w rękaw, a nie w dłoń.

Dzieci zwracając się do rodziców z pytaniami pokazują, że mama i tata są dobrym źródłem informacji. Warto wykorzystać ten gest ze strony dziecka i postarać się o pogłębienie wzajemnych relacji i pokazanie, że traktujemy dziecko jak partnera, który ma prawo być poinformowany o obecnej sytuacji. Takie praktyki zaowocują w przyszłości. Dziecko wiedząc, że rodzić nie bagatelizuje jego potrzeb i emocji, będzie chętnie korzystało z porad i wskazówek rodzica, odnośnie innych, ważnych dla niego spraw.

Źródło: www.stanzdrowia.pl

Jak efektywnie uczyć się w domu?

1. Zaplanuj sobie czas na naukę

Jest to kluczowa sprawa: w jakich godzinach masz czas tylko na naukę i nic nie może cię wtedy rozpraszać. To ty musisz o to zadbać i wszelkie rozpraszające cię bodźce musisz usunąć. Zacznij od przejrzenia materiału, który chcesz opanować. Jeśli trzeba, podziel go na mniejsze części i ucz się po kolei, zgodnie z planem.

2. Zadbaj o korzystne otoczenie

– dobre oświetlenie,

– usunięcie rozpraszających czynników,

– pomyśl, co może poprawić twoją koncentrację,

– świeże powietrze w pokoju (regularnie wietrz swój pokój).

3. Wykorzystaj do nauki wszystkie zmysły

Najskuteczniej zapamiętujemy i uczymy się w sposób polisensoryczny, czyli angażując wszystkie zmysły:

– patrząc,

– słuchając,

– notując,

– rysując,

– śpiewając,

– powtarzając na głos z pamięci zapamiętane informacje,

– opowiadając komuś o tym, czego się nauczyłeś (nauczyłaś).

4. Rób efektywne notatki

Notując w szkole, możesz zastosować kilka praktycznych wskazówek, dzięki którym łatwiej ci będzie później uczyć się z notatek w domu:

– zapisuj tylko najistotniejsze informacje,

– stosuj czytelną, przejrzystą formę graficzną,

– notuj tylko na jednej stronie kartki, aby łatwiej ci było przeglądać notatki,

– używaj kolorów, podkreśleń, strzałek, znaków graficznych oraz własnych skrótów. Jeśli ich nie masz, to postaraj się stworzyć kilka na początek.

– twórz mapy myśli,

– słuchając opowiadania, wykładu, czy oglądając film związany z tematem, lepiej przyswoisz sobie informacje aktywnie notując, rysując mapy pojęć lub mapy myśli.

5. Rób optymalne powtórki

Powtórka to ponowne, szybie przejrzenie materiału i powtórzenie najważniejszych informacji. Częste powtórki pozwolą ci zapamiętać maksimum informacji i zaoszczędzić czas.

6. Zadbaj o wypoczynek, relaks i dobry sen

– twoje potrzeby powinny być zaspokojone, tj. potrzeba pokarmu, pragnienia, wypoczynku i snu,

– dopiero po ich zaspokojeniu możesz przystąpić do efektywnej nauki.

POWODZENIA!!!

Kształcenie na odległość

Dla Rodziców

Szanowni Rodzice!

Sytuacja w której obecnie się znajdujemy jest szczególna i wymaga od nas wszystkich pełnej mobilizacji i współpracy. Nauka na odległość jest dziś koniecznością i stanowi dla nas wszystkich wyzwanie. Zdajemy sobie sprawę, z tego ile trudu wkładacie w wychowanie i edukację swoich dzieci, szczególnie teraz, kiedy wielu z was łączy swoją pracę zawodową ze wsparciem dzieci w zdalnej nauce.

Przekazujemy kilka wskazówek, które mogą być pomocne w kształceniu na odległość.

Rodzicu,

W obecnej sytuacji nauka w domu jest koniecznością. Trzeba jednak pamiętać, że ten szczególny czas powinien być przeznaczony nie tylko na naukę, ale także na rozwijanie pasji i zainteresowań dziecka oraz na odpoczynek i wzmacnianie relacji rodzinnych.
Zaplanuj czas dziecka i podziel go na np. cztery grupy:

a. edukacja – będą to np.: indywidualna praca ucznia z materiałami przekazanymi czy wskazanymi przez nauczyciela i według jego wskazówek oraz inne formy nauki ucznia (w tym wykonywanie prac domowych, ćwiczeń, lektura),

b. sport – w obecnej sytuacji to przede wszystkim wszelkiego rodzaju aktywności ruchowe możliwe do wykonania w warunkach domowych, w tym proste rozgrzewki/rozciągania,

c. dom – to obowiązki domowe, w których wypełnianie dziecko powinno być zaangażowane (sprzątanie, pomoc przy posiłkach), obowiązki, czasem najbardziej żmudne mogą być atrakcyjne, bo jest to czas spędzony wspólnie z rodziną,

d. rozrywka – to każda forma zabawy i odpoczynku, która minimalizuje poczucie braku kontaktu z rówieśnikami, okazja do podzielenia się z dziećmi swoimi pasjami, wspólne gry planszowe.
Nauka w domu, w sposób bardziej samodzielny, staje się rzeczywistością. Zachęcaj swoje dziecko do samodzielnej pracy.
Pozostań w kontakcie z wychowawcą i nauczycielami, sprawdzaj stronę internetową szkoły.
Zgłaszaj na bieżąco swoje spostrzeżenia i wnioski, w szczególności dotyczące przebiegu uczenia na odległość, np. trudności techniczne, zasoby i możliwości sprzętowe dostępne dla Twojego dziecka.
Pomóż dziecku, szczególnie w przypadku dzieci młodszych, zorganizować warunki do nauki w domu – kącik, pomieszczenie, dostęp do komputera, tablet itd.
Wspólnie z dzieckiem ustalcie godziny nauki, przeplatane odpoczynkiem (zabawa, sport, rozrywka) lub innymi aktywnościami, np. prace w domu na rzecz rodziny.
Zachęcaj dziecko do systematycznego uczenia się. Nagradzaj za pilność, systematyczność i samodzielną naukę.
Pomóż dziecku w pobieraniu materiałów, zrozumieniu poleceń. Motywuj do samodzielnego rozwiązania zadań, doradź, w jaki sposób ma przechowywać pobrane materiały i swoje rozwiązania.
Jeżeli Twoje dziecko zdaje w tym roku egzamin ósmoklasisty, zachęć do skorzystania z materiałów publikowanych przez CKE, w tym z próbnych testów.
Zwróć szczególną uwagę dziecka na bezpieczne korzystanie z internetu. Przydatne informacje dotyczące zasad bezpieczeństwa w sieci znajdziesz w dalszej części poradnika, jak również na stronie https://ose.gov.pl/pakietyedukacyjne,

Nadzoruj działania dziecka w sieci i rozmawiaj z nim o podejmowanych przez nie aktywnościach.
Sprawdź komunikaty publikowane na stronach Ministerstwa Edukacji Narodowej i Ministerstwa Cyfryzacji, dotyczące planowania i realizacji nauki zdalnej: https://www.gov.pl/web/edukacja/nauka-zdalna https://www.gov.pl/web/edukacja/lekcje-z-internetu https://www.gov.pl/web/cyfryzacja/nauczycielu-poprowadz-lekcje-online.

Kształcenie na odległość

Dla Uczniów

Drogi Uczniu!

Szkoła, do której uczęszczasz, dostosowując się do sytuacji związanej z ogłoszonym stanem epidemii, wprowadza nauczanie na odległość, z wykorzystaniem nowoczesnych technologii do zdalnego prowadzenia zajęć.

Dyrektor szkoły organizuje cały proces nauczania, a nauczyciele przygotowują dla Ciebie materiały i aktywności.

To jest czas, gdy umiejętności, które nabyłeś samodzielnie, korzystając np. z serwisów społecznościowych na smartfonie, tablecie, komputerze lub w szkole podczas lekcji informatyki, mogą wprowadzić Cię na wyższy poziom wykorzystania nowoczesnych technologii.

Jeśli masz jakiekolwiek trudności, np. z dostępem do sygnału internetu, skontaktuj się ze szkołą (np. telefonicznie) – poinformuj ją o swoich problemach.

Pamiętaj, że jesteś członkiem społeczności klasowej i to, że musisz przebywać w domu nie oznacza, że jesteś poza swoją klasą szkolną.

Przeczytaj poniższe porady. Pomogą Ci one efektywnie uczyć się i rozwijać swoje zainteresowania:

Samodzielnie lub z pomocą rodziców zorganizuj swoje miejsce i ustal czas pracy:

a. zapoznaj się z informacjami przesłanymi przez nauczycieli poszczególnych przedmiotów na temat sposobów i narzędzi, które będą wykorzystywane do prowadzenia nauczania,

b. jeśli masz rodzeństwo w wieku szkolnym, a w domu nie ma odpowiedniego sprzętu dla każdego z Was, Twoi rodzice powinni skontaktować się z szkołą (Waszymi wychowawcami) oraz ustalić z nimi plan i sposób Waszej pracy,

c. zapoznaj się z instrukcjami przekazanymi przez wychowawcę/nauczycieli, jak pobrać materiały do nauki,

d. pamiętaj, że w razie potrzeby możesz napisać sam lub z pomocą rodziców maila do nauczyciela z prośbą o przedłużenie terminu wykonania danego zadania/aktywności,

e. przyda Ci się komputer, przygotuj również swoje zeszyty i podręczniki, gdyby potrzebna była dodatkowa notatka poza materiałami elektronicznymi.
Uczestnicz aktywnie w zdalnym nauczaniu. Początkowo taka forma nauki może budzić Twoją obawę, szybko jednak przekonasz się, że jest ona bardzo przystępna i atrakcyjna:

a. zapoznaj się ze wszystkimi materiałami przygotowanymi i przekazanymi Ci przez nauczyciela, a także z terminami wykonania zadań oraz sposobami przekazania rozwiązań,

b. sprawdź, w jaki sposób możesz zadawać nauczycielowi pytania,

c. uważnie czytaj polecenia – jeśli masz wątpliwości, wykorzystaj dostępne formy komunikacji, by wyjaśnić je z nauczycielem,

d. odważnie udzielaj odpowiedzi i zadawaj pytania przez sieć, pamiętaj o zachowaniu odpowiedniej formy grzecznościowej przy ich formułowaniu,

e. staraj się maksymalnie wykorzystać czas nauki i nie przedłużaj niepotrzebnie czasu spędzonego przy komputerze.
W miarę możliwości systematycznie odrabiaj zadania domowe i wykonuj wymagane przez nauczyciela aktywności:

a. sprawdź termin wyznaczony przez nauczyciela na wykonanie zadania,

b. jeśli Twoje rozwiązanie wymaga przygotowania pliku, zapisz go w wymaganym formacie, sprawdź objętość pliku – jeśli jest on zbyt duży zastosuj metody kompresji poznane na lekcjach informatyki lub poproś o pomoc rodzica, nauczyciela, prześlij rozwiązanie w wyznaczonym terminie i upewnij się, czy plik dotarł do nauczyciela,

c. wykonaj inne wymagane przez nauczyciela aktywności, przestrzegając ustalonych terminów, a w przypadku niemożności wykonania zadania poproś go o pomoc w rozwiązaniu napotkanego problemu.
Staraj się rozszerzać swoje wiadomości, wyszukując dodatkowe informacje w internecie na zadany temat. Pamiętaj, aby nie kopiować gotowych rozwiązań i tekstów. Przekazuj nauczycielowi tylko Twoje autorskie rozwiązania i materiały.
W zorganizowany sposób przechowuj pliki z rozwiązaniami zadań z poszczególnych przedmiotów. W przypadku trudności poproś o pomoc nauczyciela, rodziców lub kolegów.
Przestrzegaj zasad bezpieczeństwa w intrenecie i higieny pracy z komputerem/innymi urządzeniami. Informuj rodziców (opiekunów) o wszystkich sytuacjach, które wzbudziły Twój niepokój.
Pomagaj swoim kolegom i nauczycielom, jeśli mają trudności techniczne.
Jeżeli zdajesz w tym roku egzamin ósmoklasisty, skorzystaj z materiałów publikowanych przez Centralną Komisję Egzaminacyjną, w tym z próbnych testów. Pomogą Ci one lepiej przygotować się do egzaminu.

Źródło: MEN, Kształcenie na odległość – poradnik dla szkół.